Yazi

2020-07-15 11:50:02

Bebek ve Çocuklarda Duyguların İfadesi

 Etrafımızda bir çocuk düştüğünde ne yaparız? Ne tavsiye eder böyle durumlarda ebeveynleri genellikle? “Bakma, bakma ağlamasın.” derler değil mi bize? Çocuğaysa, “Kalk bakalım, acımadı” denir. Benzer şekilde çocuk korktuğunda ya da derin bir kaygı yaşadığında da dikkati başka yöne çekilmeye çalışılır, hoplatılır, zıplatılır… Oysa çocuk duygusunu ifade edemediğinde(bebekken bunu ağlayarak, zamanla hem sözlü hem ağlayarak yapar) rahatlama sağlayamaz ve aynı travmayı tekrar tekrar yaşamaya devam eder. Üstelik duygularını ifade edemeyen çocuk, öfke ve kaygı yüklenir. Bu da oyundan, yemeğe, uykudan, sosyal ilişkilere kadar çocuğun tüm yaşamına sirayet eder.

 

 Aynı çocuk büyüdüğünde muhtemelen; kaygılı bağlanma geliştirerek, zor anlarında sevdiklerinin yanında olmayacağını, sevilmeye layık olmadığını ve her an terk edilebileceğini düşünebilir.  Çok sık uygulanan ufacık bir yöntemden nerelere geldik değil mi? Abarttık mı acaba biraz? Peki, siz söyleyin öyleyse; toplumun kaçta kaçının ruh sağlığı yerinde?   

 

 Ağlayan, Düşen ya da Korkan Çocuğa Nasıl Davranılmalıdır?

Çocuklarımız bir problemle karşılaştıklarında onlara karşı görevimiz, onların sorun hakkında konuşmalarını teşvik etmek, acılarını, korkularını, kaygılarını ifade etmelerini sağlamaktır. Böylelikle çocuğun o durumu normalleştirmesine, kabullenmesine imkan tanıyarak; problemin travmaya dönüşmesine mani olmuş oluruz.

 

Yetişkinlikte de durum aynı değil midir? Aylarca, belki yıllarca içimizde tuttuğumuz bir derdimizi paylaşınca hafiflemez miyiz? Kötü bir anımızı anlattığımızda ya da karşı cinse duygularımızı açtığımızda(reddedilsek bile) daha ferah hissetmez miyiz kendimizi? Zihnimizde dönüp duran görüntüler, sesler uçup gider değil mi…

 

Öyleyse; hem çocuklarımızın hem de tüm sevdiklerimizin problemlerini, “Acımadı, acımadı. Kalk bakalım.” diyerek geçiştirmektense, dinlemekte ve onları konuşmaya teşvik etmekte hemfikiriz demektir ;)  

 

Psikolog / Aile Danışmanı

Gamze ÜNGÖRMÜŞ